Pojam nacionalne manjine odnosi se na grupu koja živi u okviru nekog većeg političkog društva, čiji su pripadnici u kulturnom pogledu različiti od ostalih grupa u tom društvu. Pitanje nacionalnih manjina i ko se sve može smatrati nacionalnom manjinom, postaje značajno krajem 19. i početkom 20. veka, raspadom velikih multietničkih imperija (Austrougarske, Otomanske, Ruske) i formiranjem nacionalnih država. Pojam nacionalne manjine pripada pravno-političkoj sferi i kao takav je u upotrebi u evropskom zakonodavstvu nakon Prvog svetskog rata. Versajskom mirovnom konferencijom, u kanon međunarodnog prava uveden je pravni pojam nacionalna manjina, kojom se označavaju etničke grupe koje se ostale unutar granica drugih nacionalnih država. Za razliku od etničke manjine, terminom nacionalna manjina označava se zvanična priznatost zajednice u javnoj sferi. Nacionalnim manjinama omogućena su određena zakonska prava, kao što je pravo na službenu upotrebu maternjeg jezika, pravo da izražavaju svoj kulturni identitet i sl. Za pravni položaj nacionalnih manjina od najveće važnosti su odredbe Povelje o ljudskim i manjinskim pravima i građanskim slobodama i odredbe Zakona o zaštiti prava i sloboda nacionalnih manjina, kojima se garantuju ne samo individualna, već i kolektivna prava nacionalnih manjina. U Srbiji postoji veliki broj nacionalnih manjina, među kojima je najveći procenat u Vojvodini. Radi ostvarivanja prava na kulturnu autonomiju pripadnici nacionalnih manjina biraju svoje samouprave – nacionalne savete. Do početka 2009. godine nacionalne savete su izabrali: Bošnjaci, Bugari, Bunjevci, Vlasi, Grci, Egipćani, Makedonci, Mađari, Nemci, Hrvati, Rumuni, Rusinu, Romi, Slovaci i Ukrajinci. U oblasti prava nacionalnih manjina, Zaštitnik građana se bavi unapređenjem prava nacionalnih manjina.