Pojam vodi poreklo od latinske reči nasci u značenju rođen se i natio u značenju narod i podrazumeva zajednicu ljudi koji govore istim jezikom, koji su zajednički proživeli politički i kulturni razvoj i koji su prožeti svešću o uzajamnoj pripadnosti. Nacija je i etapa u razvoju naroda koja se manifestuje stvaranjem države. U sociološkom smislu naciju definišemo kao proces integracije društva kroz politiku. Nacija se razlikuje od etničkih grupa koje nisu politički organizovane. Danas postoji više definicija nacije, od kojih većina nastoji da ukaže na razliku između nacije i pojmova sa kojima se često, a pogrešno, poistovećuje. Naciju karakteriše zajednička teritorija, tlo, zemlja kao “kolevka života” i “garancija opstanka”,  jezik, nacionalne ustanove (porodica, tradicionalne običajne ustanove, etničke ili kulturne ustanove) i država sa sistemom poličkih institucija i tela. Od Francuske revolucije, umesto apsolutnog monarha nosilac suvereniteta postao je narod – nacija. Centralizacijom državne uprave, izgradnjom jedinstvenog školskog sistema i poštovanjem zajedničkih vrednosti, koje su u Francuskoj proklamovane kao sloboda, bratstvo i jednakost, stvoren je osećaj pripadnosti otadžbini – Francuskoj, koji nije morao obavezno da podrazumeva i isto poreklo građanina. U necentralizovanim, razjedinjenim i brojnim nemačkim zemljama izgrađeno je shvatanje nacije zasnovano na ideji o zajedničkoj prošlosti, tradiciji, jeziku, običajima i kulturi. Kako su Srbi vekovima živeli  pod osmanskom, habzburškom vlašću i mletačkom vlašću, svest o pripadnosti jednom narodu održavalo je negovanje sećanja na zajedničku prošlost, tradicija i običaja (posebno na Srbiju Nemanjića i legendu o Boju na Kosovu). Stoga je kod Srba, kao i kod drugih naroda (pr: Poljaka i Italijana), shvatanje nacije bilo određeno vernošću narodu i njegovim tradicijama, a ne državama u kojima su živeli. Specifičnost modernog shvatanja nacije je u tome što integriše sve populacije u jednu zajednicu građana, preko koje delovanje države stiče zakonodavnu formu.