Pripadaju grupi semitskih naroda i potiču iz Male Azije. Raseljavanje Jevreja širom sveta počelo je 63. godine pre nove ere dolaskom Rimljana. Jevreji su se podelili na dve velike grupe: Sefarde i Aškenaze. Sefardi su živeli na Iberijskom poluostrvu, dok su Aškenazi (nemački Jevreji) naselili prostore centralne i istočne Evrope. Kako su živeli u različitim geografskim i kulturnim sredinama, ove dve jevrejske grupe, vremenom su počele da se razlikuju i po jeziku. Sefardi su govorili književnim ladino (mešavina hebrejskog i starošpanskog) ili narodnim đudeo-espanjol jezikom, dok su Aškenazi govorili jidiš (mešavina hebrejskog i staronemačkog). Specifičnost Jevreja je njihova religija - judaizam, koji se istovremeno poklapa sa njihovom etničkom pripadnošću. Dakle, Jevrejin je onaj ko prihvata judaizam i živi u skladu sa ovim religijskim pravilima. Jevrejski način života, sistem vrednosti i shatanja sveta, počiva na svetim knjigama Starog Zaveta (Tori), odnosno Petoknjižju ili Pet knjiga Mojsijevih. Pored Tore, Talmud je za Jevreje imao veliku važnost kao zbornik jevrejskog zakonodavstva, koji sadrži zakonske, moralne i religijske propise. Doseljavanje Jevreja na Balkan datira još iz doba Rimljana. Migracije Jevreja u srednjem veku su svakako ostavile više istorijskih tragova i svedočanstava. Sefardi su tokom 15. veka naselili Balkansko poluostrvo, a nešto kasnije i Aškenazi. Oni su osnivali odvojene opštine u većim ili manjim gradovima, a bavili su se trgovinom i zanatstvom. U periodu Habzburške vlasti, položaj Jevreja bio je loš, sve do dolaska cara Josifa II na vlast (1780). Nakon što je Josif II izdao Edikt o toleranciji (1782) koji se osnosio i na versku toleranciju, a zatim i Edikt o školovanju, trgovanju i upotrebi jezika Jevreja, njihov status se u velikoj meri poboljšao. Nakon 1787. godine, Jevrejima je bilo dozvoljeno da se bave zemljoradnjom, da stupaju u vojnu službu i sl. Vremenom su Jevreji formirali manje ili veće jevrejske opštine i nastanili se na prostoru današnje Vojvodine, posebno u Banatu gde je izgrađen i veći broj sinagoga. Na prostoru Vojvodine izgrađeno je, ili je služilo u svrhe sinagoga, oko 80 objekata, u Banatu, je bilo 17 sinagoga, u Velikom Bečkereku, Ečki, Novom Bečeju i Itebeju. Melencima, Beodri, Begejcima. Posle Prvog svetskog rata u Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca živelo je oko 65.200 Jevreja.  Međuratni period (1919–1939) bio je prosperitetno razdoblje za Jevreje Jugoslavije. Tada je stvaran Saveza jevrejskih veroispovednih opština Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca. Između dva svetska rata od 1919. do 1941. godine Savez se bavio prvenstveno kulturnim, prosvetnim i verskim radom. Prvo laičko jevrejsko pevačko društvo u Novom Sadu osnovano je 1923. godine. Zvalo se „Hacemer“' i imalo je 36 članova. Jevrejsko pevačko društvo „Hašira“ osnovano je 1935. godine. Osnivači su bili ugledni članovi Jevrejske opštine: Vrethajm, Česar, Smatana i Kumelberg. Ovaj muški hor od 64 člana uspešno je radio do početka rata 1940. godine. Tokom 20. veka, Jevreji su kao zajednica pretrpeli velike gubitke. Od 82.500 Jevreja u Jugoslaviji 1941, kraj rata je doživelo samo 14.000. Po popisu stanovništva iz 2002. godine, u Srbiji je živelo 1.185 Jevreja. Skoro svi Jevreji u centralnoj Srbiji žive u Beogradu. Četrdeset posto Jevreja u Srbiji živi u Vojvodini, dok se judaizam ubraja u jednu od sedam tradicionalnih verskih zajednica u Srbiji. Većina današnjih Jevreja u Srbiji su sefardskog porekla. U Vojvodini su uglavnom živeli Aškenazi koji su se tokom vekova doselili iz Nemačke, Austrije, Poljske.