Usvojena u Savetu Evrope 25. juna 1992. godine, predstavlja vredan doprinos zaštiti regionalnih i manjinskih jezika u Evropi i očuvanju kulturnog nasleđa različitih etničkih grupa. Nacrt Povelje, izrađen na Konferenciji lokalnih i regionalnih vlasti Evrope, usvojen je 25. juna 1992. godine kao konvencija od strane Komiteta ministara Saveta Evrope. Otvorena je za potpisivanje u Strazburu 5. novembr, 1992. godine, a na snagu je stupila 1. marta 1998. godine. Povelju je ratifikovalo 25 država (Jermenija, Austrija, Bosna i Hercegovina, Hrvatska, Kipar, Republika Češka, Danska, Finska, Nemačka, Mađarska, Lihtenštajn, Luksemburg, Crna Gora, Holandija, Norveška,  Poljska, Rumunija, Srbija, Slovačka, Slovenija, Španija, Švedska, Švajcarska, Ukrajina i Velika Britanija). Cilj Povelje je promovisanje očuvanja ugroženih jezika, kao važnog aspekta evropskog kulturnog nasleđa. U povelji je predložen niz mera kojima bi se olakšala i ohrabrila upotreba regionalnih i manjinskih jezika, ona se zalaže za upotrebu tih jezika u zvaničnoj administraciji, školama, medijima, ekonomskom i kulturnom životu. Kako je definisano Poveljom, regionalni ili manjinski jezici su jezici koji se tradicionalno upotrebljavaju na određenoj teritoriji jedne države, od strane državljana te države, a  koji čine brojčano manju grupu od ostatka stanovništva te iste države; oni su različiti od zvaničnog jezika i ne uključuju dijalekte zvaničnog jezika te države ili jezike radnika migranata. Na taj način, priznavanje regionalnih i manjinskih jezika Evropskom poveljom, kao važan činilac kulturnog bogatstva savremenog društva, utiče i na opstanak tzv. malih jezika i jezičku vitalnost evropskih društava.